"ÉG KEM EFTIR 5 MÍN.!" - Sönn saga
Ping !
- Hvar ertu?
- Heima bara.
- Ertu ein?
- Já.
Ég ligg uppi í sófa fyrir framan sjónvarpið að horfa á eldgamlan Friends þátt. Það er föstudagskvöld, klukkan langt gengin í ellefu og börnin hjá ömmu sinni og afa. Ég legg símann frá mér á sófaborðið og held áfram að horfa á sjónvarpið.
Tíu mínútum síðar annað ping.
- Ég er á rúntinum.
- Ok cool.
Hann hefur gaman af því að stríða mér. Hann gæti vel verið heima hjá sér. En það er svo sem ekki ólíklegt að hann sé að fara að hitta vini sína. Ég mjaka mér aðeins í sófanum, finn smá glóð kvikna djúpt inn í mér, legg símann milli brjóstanna en hugurinn festist ekki aftur við sjónvarpið.
8 mínútum síðar (já, ég er að fylgjast með) enn eitt ping.
- Ég kem til þín.
- Ok hvenær?
Ekkert svar.
Nú stend ég upp úr sófanum og stjákla aðeins um. Hann veit alveg hvernig á að kveikja í mér, honum þykir óstjórnlega gaman að koma mér á óvart og veit vel að eftirvænting og óvissa magnar upp greddu hjá mér. Í hverju er ég annars? Kisunáttfötum? Ég fer inn í svefnherbergi og opna nærfataskúffuna. Tek fram dökkrauða samfellu og skipti um föt. Mjúkt efnið leggst þétt að líkama mínum og ýkir allar línur. Ég lít í spegil, strýk höndunum í gegnum hárið, jú, þetta er geggjað sexy, mér líður vel og eldurinn inni í mér eykst.
Ping !
Myndskilaboð ! Andlit hans birtist á skjánum, hann er greinilega að keyra en hann horfir beint á mig með þessum skæru ljósbláu augum og rödd hans er ákveðin, nánast skipandi.
- Taktu útidyrahurðina úr lás, klæddu þig úr öllu, settu á þig blindfold og leggstu upp í rúm. NÚNA ! Ég kem eftir fimm mínútur og ríð þér.
Púlsinn skýst upp í milljón. Taka hurðina úr lás? Blindfold? Nakin upp í rúmi? Við erum margoft búin að ræða svipaðar fantasíur, þar sem hann stjórnar og ég hlýði honum, en er þetta virkilega að gerast í kvöld?
Ég þýt fram til að taka úr lás, ríf mig úr samfellunni á leiðinni inn í svefnherbergið aftur, læt hana fljúga á stólinn, ýti sænginni frá í rúminu mínu og slétti úr lakinu. Slekk loftljósið en læt náttborðslampann loga með daufu ljósi. Ég leggst í rúmið og reyni að slaka á. Anda rólega, djúpt ofan í maga. Blindfold? Gleymdi því! Ég stend upp, róta i nokkrum skúffum en finn ekki blindfoldið mitt. Gríp í snarhasti bol með löngum ermum, brýt hann saman og bind fyrir augun. Það virkar vel, ég sé ekki neitt. Ég leggst aftur í rúmið og reyni að róa hugann. Hvað ætli píkan mín segi við þessu öllu? Hversu gröð er hún núna? Ég renni hendinni niður eftir brjóstum og maga og jú, hún opnast eins og lótusblóm og er blaut og mjúk. Hún logar af greddu og er tilbúin að finna fyrir honum.
Blindfoldið ýtir undir að allar aðrar skynjanir verða næmari og núna hlusta ég af mikilli athygli. Eg heyri skyndilega útidyrahurðina opnast varlega og hjartað tekur aukaslag. Hann er í alvörunni kominn. Ég heyri hann fara úr skónum, leggja lykla á kommóðuna og hengja jakkann á herðatré. Spennan er í botni og hugurinn óreiðukenndur. Hvað ætlar hann að gera fyrst? Njóta þess að horfa á mig? Snerta mig? Það marrar í gólfinu þegar hann gengur inn ganginn. Hann staldrar aðeins við fyrir utan svefnherbergið mitt og ég er að bilast úr spenning. Svo kemur hann inn! Ég veit vel að þetta er hann, en tilhugsunin um að hugsanlega standi ókunnugur maður í dyragættinni að horfa á mig er ólýsanlega æsandi.
Ég heyri andardráttinn hans, sem er ör og þungur. Hann er greinilega jafn spenntur og ég. Hann stendur við rúmstokkinn, hávaxinn, sterklegur og gnæfir yfir mér og ég finn hvernig valdið sem hann hefur yfir mér, æsir okkur bæði enn meira upp. Hann stendur þarna dágóða stund og virðir mig fyrir sér.
Svo heyri ég klingja í beltinu hans. Ó, þetta hljóð æsir mig meira upp heldur en nokkuð annað og ég finn hvernig fiðringur hríslast um líkamann. Löngunin í að hann snerti mig magnast upp. En hann er ekkert að flýta sér, heldur klæðir sig rólega úr, biðin gerir mig tryllta. Hann kemur aftur að rúminu. Ég elska að leyfa honum að horfa á mig, þar sem ég er nakin, varnarlaus og opin. Hann ræður núna ferðinni, hann veit mörkin mín og veit nákvæmlega hvað mér finnst gott.
Skyndilega ýtir hann fótleggjum mínum í sundur, heldur hranalega. Ég tek andköf, ég átti ekki von á þessu. En ég treysti honum, svo ég læt hnén detta í sundur svo fallega rakaða píkan mín blasir við honum. Hann strýkur rólega upp eftir fótleggjum mínum, upp að hnjám og tilbaka aftur.
Þung stuna líður ósjálfrátt frá mér.
Hann færir lófa mína undir lærin á mér, hann vill greinilega sýna mér hver hefur valdið, það fer ekki á milli mála hver ræður núna. Hann strýkur aftur upp eftir fótleggjum mínum, aðeins þéttar núna og upp á mið læri. Hver einasta snerting er úthugsuð og ég er orðin stjórnlaus af greddu. Hitinn í píkunni er við suðumark.
Svo kemur hann á hnén, en stoppar. Hvað nú? Hvað ætlar hann að gera? Við erum ekki enn búin að segja eitt einasta orð. Hann beygir sig hægt nær mér og blæs svo mjúklega á snípinn. Þetta er svo óvænt að ég ræð ekki við mig, ég skelf frá hvirfli til ilja. Það kemur honum greinilega á óvart, því hann staldrar aðeins við. En svo kemur annar blástur á snípinn og ég sveigi bakið upp í áttina að honum. Hann tekur þétt utan um mjaðmirnar á mér, heldur mér um stund og svo kemur hann af fullum þunga ofan á mig, grípur aðra hendina á mér og þrýstir henni fast ofan í dýnuna fyrir ofan höfuð mitt. Ósjálfrátt teygi ég hina hendina upp yfir höfuð, hann tekur utan um þær báðar og heldur þeim föstum.
Önnur þung stuna.
Ég finn að hann er mjög graður og limur hans er beinstífur, þar sem hann liggur ofan á mér. Ég er föst undir honum, kemst ekki neitt, ég er hans.
Hann færir aðra hendina á hægri geirvörtuna á mér og klípur mig óþægilega fast um leið og munnur hans leitar að mínum. Hann þrýstir tungunni upp í mig, alveg á kaf, ég finn sætt bragðið af honum. Svo færir hann sig aðeins frá, sýgur tunguna á mér laust og blíðlega um leið og hann losar blindfoldið af mér. Ég lít beint í augun á honum, sem eru hamslaus af greddu en líka full af glettni og hann brosir.
- Vá !
- Já vá !
- Þú nötraðir þegar ég blés á snípinn á þér.
- Ég veit, það var svo ótrúlega óvænt og æsandi.
- Hvernig líður þér?
- Geggjað vel, ég er sjúklega gröð.
- Ég finn það, ég get varla hamið mig sjálfur lengur. Ertu blaut?
- Finndu bara sjálfur.
Og hann lyftir sér aðeins upp, og þrykkir sér inn í rennandi blauta píkuna. Ég styn hærra en áður, hann muldrar í eyrað á mér hvað ég sé blaut, hvað það sé gott að vera inni í mér og ríða mér.
En það er efni í aðra sögu.