Flugtak - Sönn Saga

Ég er loksins komin í sætið eftir allan manntroðninginn. Ég geng frá töskunni minni, geri mig heimakæra og vík fyrir manni um fertugt sem heldur fast um skjalatöskuna sína. Ótrúlegur fjöldi af fólki sem kemst fyrir í svona vél. Ég horfi út um gluggann á meðan flugfreyjan fer yfir öryggisreglurnar.

Ég get ekki hlustað á hana fyrir fiðringnum í maganum á mér, eftirvæntingin er strax orðin óstjórnanleg. Viðskiptajöfurinn er kominn í símann við hliðina á mér og ég breiði yfir mig jakkann minn og loka augunum. Fingurnir leita í vasann þar sem ég finn fyrir hörðu tækinu. Ég dreg það upp og sting á milli læranna á mér. Ég byrja strax að blotna, dreg andann djúpt og lít í kringum mig. 

Allir eru með nefið í símanum, ef þau bara vissu hvað væri í gangi hliðina á þeim. Vélin er enn á hreyfingu og ég kveiki á titrararanum sem liggur þétt upp að snípnum. Vélin stoppar og er að gera sig klára í flugtak.  Ég gríp fast utan um sætisarminn og held inn í mér fullnægingunni aðeins lengur og reyni að bæla stunurnar frá mér. Vélin tekur snöggan kipp og fer hraðar og hraðar og loks tekst hún á loft á sama tíma og ég fæ það. Hjartslátturinn er ör, hendurnar þvalar og lærin skjálfa.  Ég horfi út í bleikan himinninn og sé Ísland minnka. Ferðalagið byrjar vel.

Höfundur: 25 ára gagnkynhneigð sís kona.
Mynd: Þórunn Hvönn Birgisdóttir